การไปค่ายคุณธรรม เป็นเวลา3วัน ของนายPongsan 6-8/6/2014

          สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาบอกเล่าเรื่องราวในวันหยุดของหลายๆท่าน แต่เป็นวันที่ไม่ค่อยจะราบลื่นเท่าไหร่สำหรับผมนะครับ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวที่ผมได้ไปเข้าค่ายธรรมะ ซึ่งผมเลิกนับถือศาสนาไปนานพอสมควรแล้ว[ไม่นับถือไม่ใช่ลบหลู่นะครับ] แต่ทำไมผมถึงไปหรอครับ ง่ายมากครับ ไม่ใช่เพราะ
"ไปแล้วได้บุญ"หรือ"ไปแล้วจะได้นับถือพุทธ" มันไม่ใช่ทั้งสองเลยครับ
สาเหตุที่ผมไปคือ

พอทราบเหตุผลแล้วใช่มั้ยครับ

ตามนั้นครับ ผมไม่ต้องการให้มีปัญหาครับ ก็เลยไป
วันแรกครับ โรงเรียนพาไปโดยรถทัวร์ ใช้เวลานานเลยทีเดียวกว่าจะถึงที่หมายครับ
พอลงมา พระอาจารย์ก็พาไปที่ห้องนอน[นอนรวมผู้ชายทั้งหมดครับ] ทันใดนั้น พระอาจารย์ก็กล่าวมาสั้นๆว่า "หยิบรองเท้าแตะออกมา"
ผมสตั้นเลยครับ ทำไมหรอครับ ผมลืมเอารองเท้าแตะมาสิครับ แล้วพอไปถามพระอาจารย์ครับ
"เดินเท้าเปล่าไป" ผมก็คิดในใจ ชิบหายแล้วกู เอาวะ ไหนๆก็มาแล้ว เต็มที่ละกันครับ
เสร็จแล้วก็ไปที่ห้องประชุม เปิดงาน สวดมนต์บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็ลงมารับประทานอาหารกลางวัน
ผมเป็นคนไม่ชอบเผ็ดครับ กับข้าวมี2อย่าง ยำกับแกงเผ็ด สตั้นรอบ2ครับ
พอเสร็จแล้วก็ร่วมกิจกรรมต่างๆครับ จนไปถึงตอนกลางคืนครับ กำลังทำกิจกรรมสุดท้ายของวันครับ
ไฟแมร่งตก............... ติดๆดับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดับเป็นส่วนใหญ่ครับ
แล้วไงนะหรอครับ เครื่องปั่นไฟมีครับ แอร์ดับ ร้อนมากกกกก ฝนตก แล้วอิบ้าที่ไหนมันปิดหน้าต่าง
แทบเป็นนักเรียนอบไอน้ำเลย แล้วก็แยกไปนอนครับ เช้าวันต่อมาครับ ทางโรงเรียนได้พาไปทัศนศึกษา
[พวกผมเรียกเที่ยว]ก็ไปที่ต่างๆ [ผมลืมครับ - -]ที่มีพระพุทธรูปใหญ่ๆครับ ผมเป็นพวกบ้าเล็กๆครับ
แดดร้อนชิบหาย ผมใส่เสื้อ2ชั้น คือเสื้อพละกับเสื้อข้างใน เนื่องจากรีบจัด อะไม่แค่นั้นครับ ใส่ยีนดำอีก
ยังไม่พอ ยังมีหมวกกับแว่นดำอีกต่างหาก แล้วที่หนักที่สุดคือ ผมเอาเสื้อกึ่งสูทสีดำมาใส่ทับอีกที
อภิมหาร้อนเลยครับ ร้อนมากกกกกกก เสร็จแล้วเราก็ไปอีกที่ รู้สึกจะเป็น ซากวัดอะไรนี่ละ เจดีย์ ไรน๊าาาาาาา นั่นละครับ ก็ฟังบรรยายไปเรื่อยๆ ตอนเดินกลับออกมาครับ ผมเห็นร้านที่เขียนชื่อใส่ป้าย
ผมเดินไปแบบงง กับเวลาเหลืออีก5นาที แล้วก็สั่งเขา 5 อัน [เพื่ออะไรไม่รู้]
ออกมาสภาพนี้ละครับ

ใครมั่งไปทายกันเอาเองนะครับ

แมร่งทันหว่ะครับ 555+

หลังจากน้ำก็ไปตลาดน้ำอยุธยา[มั้ง]

มีโรงละครแสดงสดโรงหนึ่ง เขาเปิดให้นร.โรงเรียนผมเข้าชมและแสดงในรอบพิเศษครับ ก็สนุกกันไปนะครับ

ผมก็ได้หมวกมา1ใบเพื่อน้องสาวของผมเองครับ

แล้วเราก็กลับที่พักครับ แล้วก็รับประทานอาหาร ทำธุระต่างๆ 

มีกิจกรรมยอดฮิตมากิจกรรมหนึ่ง มีทุกค่าย เวลาไล่ๆกันด้วย ผมเคยร่วมมาแล้ว แต่ครั้งนี้ผม"ร้องไห้"ครับ

คุณแม่ผมเริ่มความจำเสื่อมแล้ว เขาเคยถามผมเดิมๆซ้ำๆ แต่ผมตอบกลับไปไม่กี่ครั้ง ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

คุณพ่อผมไม่เคยบอกว่ารักผมเลยครับ แน่นอนผมน้อยใจ น้อยใจมากขนาดเคยนับรอวันตายของท่าน

แต่ผมเลิกไปนานมากแล้วครับ 

ผมก็ลองจินตนาการตอนคุณพ่อคุณแม่ผมไม่อยู่แล้ว จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเฉย ไม่มีเสียง หน้านิ่งๆ

ลืมตาอยู่ น้ำตาไหลเหมือนมีน้ำแค่ผ่านตา ผมรู้สึกแย่มากที่ทำอย่างนั้นลงไป ผมไม่น่าใช้น้ำเสียงแย่ๆของผมพูดกับแม่ ผมไม่น่าคิดกับพ่อตัวเองแบบนั้น ผมรู้สึกผิดขนาดที่ต้องLineไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่[ปกติผมไม่เล่นLineครับ ในครอบครัวเล่นกัน]

ก็สำหรับใครที่ยังมีพ่อแม่นะครับ แล้วทำตัวแย่ๆ รีบกลับตัวนะครับ แค่จินตนาการว่าท่านไม่อยู่ ก็ทรมารมากแล้วครับ 

แล้วก็นอนปกติครับ

จนในที่สุดผมก็เดินเท้าเปล่ามาถึงวันสุดท้ายของค่ายนะครับ บอกได้เลย เท้าเจ็บมากกกกก

ก็ทำกิจกรรมต่างๆ ก่อนกลับ นั่นละครับ ไม่เข้าใจขากลับทำไมมันเร็วจัง แน่นอน

ผมหลับ แล้วก็โดนถ่ายรูป[ไอเพื่อนเวร555] ช่างมันละครับ นานๆที

ก็เป็นอันจบครับ

ผมไม่ซึ้งในพระธรรมนะครับ  มันเป็นค่ายทรมารมากกกกกกกก

ถามว่าผมได้อะไรมั่งหรอครับ 

ผมรู้สึกว่าผมอยากอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ให้่มากกว่านี้ครับ

-Pongsanเขียน 9/6/2014